Iemand van wie je houdt loslaten is misschien wel het moeilijkste wat er is. Edward Docx maakt dat pijnlijk duidelijk in zijn prachtige boek ‘Let go my hand’. Louis neemt de lezer mee tijdens de roadtrip die hij maakt met zijn vader Larry. Die reis gaat van het Verenigd Koninkrijk naar Zwitserland. Het is meteen duidelijk dat het niet om een vakantie gaat. Larry heeft ALS en wil naar Zwitserland, omdat hij daar hoopt te krijgen wat zijn eigen land hem ontzegt: euthanasie.
Onderweg sluiten de twee halfbroers van Louis ook aan. Hoewel Ralph en Jack tweelingbroers zijn, verschillen ze als dag en nacht van elkaar. In hoe ze hun leven leiden, maar ook hoe ze tegen de beslissing van hun vader aankijken.
Deze oudere zoons hebben een ingewikkelde relatie met hun vader, dankzij de heftige scheiding van hun moeder en slechte jeugdherinneringen. Dat is heel anders voor Louis, voor wie de relatie met zijn vader weliswaar gecompliceerd is, maar toch vooral liefdevol.
Tegenstrijdigheid
Jack is faliekant tegen het plan van Larry, terwijl Ralph van mening is dat hun vader vooral moet doen wat hij zelf wil. Hun meningen staan zo lijnrecht tegenover elkaar en zijn zo extreem, dat het lijkt of ze symbool staan voor de strijd in het hoofd van Louis. Natuurlijk wil hij tegemoet komen aan de wens van zijn vader, maar dat vindt hij tegelijkertijd ook verdomd moeilijk. Dus schieten zijn emoties en gedachten alle kanten op, gevoed door de aanwezigheid van zijn expressieve halfbroers. Met name de argumenten van Jack, die tegen zijn vader zegt dat ze om gaan keren en terug naar huis gaan en dat hij vóór het leven moet kiezen, doen mijn haren overeind staan. Voor het leven kiezen? De man gaat dood! De vraag is alleen wanneer en hoe! Maar als je die uitspraken ziet als tegengestribbel in het hoofd van Louis, kan ik me ineens heel goed inleven. Want wat had ik een buikpijn toen de SCEN-arts kwam voor mijn moeder. En toen ik probeerde te bedenken waar die buikpijn vandaan kwam, was het antwoord daarop elke minuut anders. Het ene moment was ik doodsbang dat de SCEN-arts geen positief advies zou geven en mijn moeders wens niet zou honoreren. Het andere moment kwam de gedachte als een donderslag binnen dat als ze wel een positief advies zou geven, ik mijn moeder vijf dagen later definitief kwijt zou raken. Dat is nauwelijks te bevatten. Iemand loslaten is het meest liefdevolle wat je kunt doen, maar dat maakt het niet makkelijk.
Familierelaas
“My father says the most staggering thing about human beings is not the tools – it’s the art, it’s the language. Because art and language allow us to consider and talk about things than don’t exist.” En daarin is Docx wonderwel geslaagd door een onderhoudend, aangrijpend familierelaas te schrijven over scheidingen, de Liefde, (half)broers, gezinnen, verantwoordelijkheid, het Leven en boven alles over de Dood.
Geef een reactie