‘Waar gaat je roman over?’ (Ja, inderdaad. Ik werk niet alleen aan een boek over broers en zussen, maar ook aan een roman!)
Die vraag krijg ik vaak en ik heb daar geen goed antwoord op. ‘Over het leven. Over familie. Over omgaan met de zwartheid in onszelf en anderen.’ Maar dan weet je nog niets. Toch? En als je me zou vragen in een zin samen te vatten waar Het einde van de eenzaamheid over gaat, dan zou ik dat ook niet eenvoudig vinden. Op de flaptekst staat dat het een prachtige roman is over het verwerken van verlies en eenzaamheid, en over de vraag wat onveranderlijk is in de mens. En bovenal dat het een grootste liefdegeschiedenis is. En dat is allemaal waar. Maar Jeroen Vullings schreef in Vrij Nederland dat Wells’ roman over drie familieleden de lezer voluit raakt.

Broers en zussen

Een roman over twee broers en een zus dus. Drie kinderen die al op jonge leeftijd hun ouders verliezen. Een gebeurtenis die hen zal tekenen voor het leven, al heeft het op alledrie een totaal andere uitwerking. Het is prachtig hoe Wells zijn personages beschrijft. Hoe enorm ze van elkaar verschillen. Hoe de kinderen veranderen, zowel in hun eigen ontwikkeling als in relatie tot elkaar. Hoe innig verbonden, hoe ver ze elkaar met momenten ook kwijt raken. Nee, ik ga geen recensie schrijven over deze roman. Ik zeg alleen: ga het lezen. Of je nu op zoek bent naar een verhaal over familie of juist naar een prachtige liefdesgeschiedenis. En hopelijk word je – net als ik – al na de eerste prachtige zin (“Ik ken de dood al heel lang, maar nu kent de dood mij ook.“) meegezogen in het verhaal van Jules. Ik las het boek in een paar dagen uit en heb, toen ik het uit had, een tijdje wezenloos voor me uit zitten staren. Het verhaal kroop me onder de huid en laat me voorlopig nog niet los.