Wat is een moeder? Een vrouw die een kind baart of een vrouw die een kind jarenlang liefdevol verzorgt als was het haar eigen vlees en bloed? Kan het allebei? En misschien zelfs tegelijkertijd?
Gelukkig worden de meeste mensen niet geconfronteerd met dit eindeloos ingewikkelde vraagstuk. Maar het is wel de vraag die centraal staat in de Italiaans film: Figlia mia. De negenjarige Vittoria voelt een enorme aantrekkingskracht tot Angelica, een losbandige vrouw met talloze problemen, met wie ze bovendien haar rossige haarkleur deelt. Een uiterlijk kenmerk waar Vittoria mee wordt gepest. Het is een zeldzame haarkleur op Sardinië. Dus Vittoria voelt zich buitengesloten en eenzaam. Ze lijkt betoverd door die wonderlijke vrouw, die alles zegt wat haar in het hoofd schiet en die zich nergens iets aan gelegen laat liggen. Een vrouw die bovendien de aandacht van dit meisje wel kan waarderen.
Ondertussen groeit de angst en de wanhoop bij Tina, de vrouw die al negen jaar voor Vittoria zorgt. En het zijn juist die angst en wanhoop die ervoor zorgen dat Vittoria telkens weer die kale berg op dwaalt, naar het schamele onderkomen van Angelica.
De achtergrond van het verhaal wordt niet echt duidelijk, maar misschien doet dat er ook niet toe. Het hier en nu is schrijnend, angstaanjagend en eindeloos ingewikkeld. En heel soms ook even prachtig ontroerend. Alle rollen worden enorm overtuigend en krachtig gespeeld en zorgen voor een aangrijpend drama over loslaten, delen en liefde.
Nu te zien in de de filmhuizen. Lees ook de recensie op Filmtotaal.
