Bloedverwanten

Alles over familie

  • Alle familie
  • Broers en zussen
  • Boeken
  • Films
  • Over mij

Dochter van mij

21 september 2018 Door Martien | Reageer

Figlia miaWat is een moeder? Een vrouw die een kind baart of een vrouw die een kind jarenlang liefdevol verzorgt als was het haar eigen vlees en bloed? Kan het allebei? En misschien zelfs tegelijkertijd?

Gelukkig worden de meeste mensen niet geconfronteerd met dit eindeloos ingewikkelde vraagstuk. Maar het is wel de vraag die centraal staat in de Italiaans film: Figlia mia. De negenjarige Vittoria voelt een enorme aantrekkingskracht tot Angelica, een losbandige vrouw met talloze problemen, met wie ze bovendien haar rossige haarkleur deelt. Een uiterlijk kenmerk waar Vittoria mee wordt gepest. Het is een zeldzame haarkleur op Sardinië. Dus Vittoria voelt zich buitengesloten en eenzaam. Ze lijkt betoverd door die wonderlijke vrouw, die alles zegt wat haar in het hoofd schiet en die zich nergens iets aan gelegen laat liggen. Een vrouw die bovendien de aandacht van dit meisje wel kan waarderen.

Ondertussen groeit de angst en de wanhoop bij Tina, de vrouw die al negen jaar voor Vittoria zorgt. En het zijn juist die angst en wanhoop die ervoor zorgen dat Vittoria telkens weer die kale berg op dwaalt, naar het schamele onderkomen van Angelica.

De achtergrond van het verhaal wordt niet echt duidelijk, maar misschien doet dat er ook niet toe. Het hier en nu is schrijnend, angstaanjagend en eindeloos ingewikkeld. En heel soms ook even prachtig ontroerend. Alle rollen worden enorm overtuigend en krachtig gespeeld en zorgen voor een aangrijpend drama over loslaten, delen en liefde.

Nu te zien in de de filmhuizen. Lees ook de recensie op Filmtotaal.

Categorie: Alle familie, Films, Moeders en kinderen

Als je de dood in de ogen kijkt…

29 juli 2018 Door Martien | Reageer

Update: Vrijdag 21 september bereikte mij het verdrietige nieuws dat Sjoukje Hooymaayer op woensdag 19 september is overleden. Haar kinderen waren bij haar. Ik hoop met heel mijn hart dat ze tot het laatste moment van elkaar genoten hebben. 

________________________________________________________

Ineens viel het stil. Mijn laatste bericht is van januari. Tot die tijd slaagde ik er zo goed in iedere week een nieuw bericht te plaatsen. Niet alleen mijn Bloedverwantenblog viel stil, maar ik zelf ook. Ik deed veel werk de deur uit en kroop in een soort cocon. Ik kreeg bezorgde berichten. Niet nodig, vond en vind ik. Rust nodig hebben betekent niet dat het slecht gaat. Ik ben wel blij dat ik me de luxe kan permitteren die rust ook te nemen. Weet niet hoe ik me anders nu zou voelen. Ik ben wel blijven werken, maar gewoon minder. En alle andere dingen die ik altijd van mezelf moet, heb ik ook even in de kast gestopt. Ik geloof dat dat goed is, nodig is. Maar het risico is natuurlijk dat je helemaal stil valt.

Sjoukje Hooymaayer met haar dochter - door Martien VersteeghDaarom ben ik zo blij met het interview dat ik mocht houden met actrice Sjoukje Hooymaayer en haar dochter voor Relevant, het blad van de NVVE. Zoals je ongetwijfeld al ergens gelezen of gezien hebt, heeft Sjoukje kanker en heeft ze besloten zich niet te laten behandelen. Een herkenbaar verhaal voor mij natuurlijk. Dochter Jessica noemde zichzelf een echte pitbull als het om haar moeder gaat en haar moeder ziet ze als de leeuwin van de familie. Zelfs die exacte woorden gebruikte ik ruim een jaar geleden. Zo uniek zijn we dus niet als mens. Of kwamen juist deze mensen niet bij toeval op mijn pad? Ik weet het werkelijk niet. Maar ik weet dat ik dankbaar ben dat ik naar hun verhaal mocht luisteren en dat ik het op mocht schrijven om het te kunnen delen met veel mensen.

Het voelt of er weer iets in beweging is gezet. Als je de dood in de ogen kijkt, besef je pas echt dat je leeft. En met dat leven moet ik iets. Ik heb immers niet alleen de luxe om mezelf rust te permitteren, maar ik heb ook de luxe de dood nog niet in de ogen te hoeven kijken. Niet rechtstreeks in ieder geval. Welke kant ik op ga bewegen weet ik nog niet. Blijf ik hetzelfde doen, sla ik een andere weg in? Geen idee. Maar ik voel beweging. Heel voorzichtig. En dat voelt goed.


Lees het verhaal van Sjoukje en haar dochter in de Relevant.

Op bladzijde 12 en 22 zijn nog twee verhalen van mijn hand te vinden. Maar het hele blad staat vol prachtige en aangrijpende verhalen.

Categorie: Moeders en kinderen, Ouders Tags: Sjoukje Hooymaayer

Familiefeest bij uitstek

25 december 2017 Door Martien | Reageer

Het is Eerste Kerstdag en ik ben ons huis aan het opruimen. Mijn vriend is naar zijn familie. Ik wilde dit jaar niet mee. Ik begrijp tradities en gewoontes. Ik zie waar ze vandaan komen en wat hun schoonheid en soms zelfs nut is. Maar soms worden ze té vanzelfsprekend. De meeste mensen weten niet goed hoe te reageren als ik zeg kerst dit jaar over te slaan.

Ja, ik heb me voorgenomen kerst dit jaar domweg te negeren, omdat ik het te moeilijk vind er stil bij te staan. Dat is niet wat mamma zou willen, vermoed ik. Ze was dol op het vieren van verjaardagen, Sinterklaas en kerst, al werd dat de laatste jaren ook wel minder. Maar ik kan het gewoon niet opbrengen. Ik voel me helemaal niet slecht. Vind de rust heerlijk, het opruimen geeft een goed gevoel. Toch voel ik wel dat het verdriet op de loer ligt, het gemis. Domweg omdat ik me realiseer dat het overgrote deel van de mensen die ik ken deze dag met hun familie doorbrengt.

Een keuze

Het is een heel bewuste keuze alleen te zijn vandaag, want ik had prima met mijn vriend mee kunnen gaan. Ook bij andere familie was ik welkom. Vermoedelijk ook wel bij vrienden, als ze het idee hadden gehad daar mij een plezier mee te doen. Maar het is lastig om te gaan met verdriet van mensen bij iets wat een vreugdevolle gebeurtenis zou moeten zijn. Dat begrijp ik heel goed. Daar komt nog bij dat iedereen zo anders is en anders met rouw en verdriet omgaat. Waar de een misschien stiekem hoopt toch uitgenodigd te worden of bezoek te krijgen, wil de ander écht liever alleen zijn. Natuurlijk kom ik ook af en toe mensen tegen die aangeven de feestdagen een verzoeking te vinden. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ook ik dan niet echt weet hoe ik moet reageren. Er is geen pasklaar antwoord. Ook al weten we dat veel mensen met die feestdagen worstelen. Er wordt zelfs gezegd dat tijdens kerst de meeste zelfmoorden gepleegd worden. Quest ontkracht die vaak gebezigde opmerking echter als een fabeltje. Sterker nog: in december schijnen zelfs het minst aantal zelfmoorden voor te komen. Dat vind ik dan ook wel weer heel mooi om te lezen. Zouden we dan tóch terugvallen op onze familie tijdens kerst, óók als we ons diep ellendig voelen?

Opgeruimde geest

Bij mij geen zelfmoordneigingen gelukkig. Ik voel me, als gezegd, eigenlijk prima. Deze dagen leveren me hopelijk vooral weer een gezellig, opgeruimd huis op. En een opgeruimd huis zorgt voor een opruimde geest. Zodat ik komend jaar hopelijk weer veel ruimte heb voor inspiratie. Inspiratie voor verhalen over bloedverwanten. Tips? Suggesties? Laat het me weten!

Ik wens iedereen een mooie dag toe. Vandaag, morgen en alle dagen die komen gaan. Doe waar je je het allerbeste bij voelt, wat dat ook wezen moge.

Categorie: Moeders en kinderen

  • 1
  • 2
  • Volgende pagina »

Over mij en dit blog

"Dit is mijn dochter,” zo stelde hij me altijd voor. “Oh, wat leuk. Dat kun je goed zien” … Lees verder...

Nieuwe artikelen:

  • Dochter van mij 21 september 2018
  • Het einde van de eenzaamheid 26 augustus 2018
  • Het landschap van mijn ouders 18 augustus 2018
  • Als je de dood in de ogen kijkt… 29 juli 2018
  • Rebel, bemiddelaar of clown 25 januari 2018

Blijf op de hoogte

Een keer in de maand stuur ik een overzicht van nieuwe artikelen. Nooit meer iets missen over het wonderlijke fenomeen dat familie heet? Meld je gauw aan!
Bij 100 inschrijvingen verloot ik het prachtige Happinez-boekje 'Moederliefde'!

Dank je wel. Leuk dat je op de hoogte wil blijven. Je kunt je uiteraard ieder moment weer afmelden.

Lees het eerste verhaal: een steen verlegd.

Soms gaat alles in je leven anders dan verwacht. Anders dan je je had voorgesteld. Dat gebeurde bij mij dit jaar op 14 februari toen mijn moeder in het ziekenhuis te horen kreeg dat het niet goed met haar was. Vanaf dat moment nam mijn leven een andere loop. Zij overleed op 7 juni: de dag dat ik 43 werd.

Lees het hele artikel.

Dit is een initiatief van creatief bureau Donkigotte, © 2017.