Soms gaat alles in je leven anders dan verwacht. Anders dan je je had voorgesteld. Dat gebeurde bij mij dit jaar op 14 februari toen mijn moeder in het ziekenhuis te horen kreeg dat het niet goed met haar was. Vanaf dat moment nam mijn leven een andere loop. Zij overleed op 7 juni: de dag dat ik 43 werd.
Mijn plan een blog te schrijven over familiebanden was al ruim twee jaar eerder ontstaan: toen ik op de Fotoacademie een serie maakte over broers en zussen. Wat is familie eigenlijk? Bestaat er werkelijk zoiets als een bloedband of gaat het eigenlijk over iets heel anders? Ik schreef de inleiding van deze blog ook al eerder. Dus met het uitvoeren van dat plan dat al een tijd op de plank lag, hervat ik toch juist de loop van mijn leven? Dat is voor de buitenstaander misschien zo. Maar voor mij voelt alles anders. De prachtige tekst van Bram Vermeulen krijgt ineens echt betekenis voor me: ‘Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Het water gaat er anders dan voorheen.’ Waarbij ik niet precies weet of ik het ben geweest die die steen heeft verlegd of mamma. Maar het water loopt nu anders dan voorheen. Bij iedere keus die ik maak, bij alles wat ik doe, speelt ze ineens een rol. Dat intrigeert me. Het voelt goed. Heftig, maar goed. Ik weet niet waar de stroom heen zal gaan en wat er allemaal zal veranderen. Maar ik voel dat mijn leven veranderd is. Dat de teksten die ik hier ga schrijven anders zullen zijn. Voor mij krijgen ze meer betekenis. Dat betekent niet dat ik nu alleen maar over mijn moeder of mijn familie ga schrijven. Ik wil het onderwerp ‘familie’ onderzoeken, in al haar facetten.
Gecompliceerd en vertrouwd
De eerste woorden die in mijn hoofd opkomen als ik aan familie denk zijn: gecompliceerd en vertrouwd. Herken je dat? Nu zou ik mijn relatie met mijn moeder heel anders omschrijven, namelijk liefdevol. We hebben met een paar mensen voor haar gezorgd die laatste maanden van haar leven. Ik vond het magische maanden. Zelf zei ze vlak voor haar afscheid tegen de huisarts: “Het waren misschien wel de mooiste maanden van mijn leven.” Ik denk dat dat zo was omdat ze zo liefdevol waren. We leefden meer dan ooit in het hier en nu en genoten van de belangrijke dingen in het leven: de wind en zon op het strand, een mooie film, een lekker ijsje, maar vooral van elkaar. Het gewoon in stilte bij elkaar zijn of juist samen lachen en verhalen vertellen. Ik realiseerde me weer wat ik altijd al heb geweten: dat de band met mijn moeder heel sterk en bepalend voor mij is. En of je het nu leuk vindt of niet, of je relatie met je moeder nu geweldig of eigenlijk voornamelijk gecompliceerd is: je zou kunnen zeggen dat familie begint bij je moeder. Een mooi begin voor dit blog dus.
Wat zijn de eerste woorden die in jouw hoofd opkomen als je aan familie denkt? Ik hoor het graag.
Bloedverwanten-nieuwsbrief
Wil je ook de volgende verhalen lezen? Schrijf je dan in voor de speciale bloedverwanten-nieuwsbrief die 1x per maand verschijnt.
Koos Hoogland zegt
7 oktober 2017 op 5:58 pmLieve Martien,
Hoeveel jaar ben je al in de ‘familie’? Maar altijd aan de zijlijn. Als schoolkind, puber, adolescent. Nu, door het overlijden van je moeder, mijn ‘schoonzuster’ , kom je ineens naar voren als een volwassen vrouw. Prachtig te zien hoe jij je hebt ontwikkeld. Kwetsbaar, en toch zeer sterk. Je eigen pad volgend. Proficiat. Ik hoop nog lang van je bloedverwanten-columns te mogen genieten. Een onderwerp dat vaak verguisd wordt, maar onbetwistbaar meer dan je soms lief is ieders leven beïnvloedt.
‘Broer’ Koos.
Charlotte Hoogland zegt
1 oktober 2017 op 11:48 amIk vind het prachtig. herkenbaar, het raakt me, ontroerd. doet me de diepere betekenis beseffen van familie. Misschien wel van het leven. Soms brengen tragische gebeurtenissen iets heel bijzonders. Lijntjes tussen mensen waarvan je je niet realiseerde dat ze er (nog) waren. Inderdaad soms zijn woorden niet nodig, alleen maar voelen dat het goed is, en dat iemand heel dichtbij is, niet alleen nu, maar ook morgen en voor altijd.
Liefs Lot.
Cati Ginard zegt
20 september 2017 op 5:54 amLieve Martien,
ik vind het prachtig en ontroerend, en ik wil blijven lezen!
Veel liefs
Cati
Nina Cookson zegt
12 september 2017 op 6:03 pmPrachtig inderdaad, lieve Martien! Mooi dat je je verhaal deelt. Je hebt inderdaad een steen verlegd. Familie betekent voor mij zowel geborgenheid als spiegel/leermeester.
Katja Cazemier zegt
5 september 2017 op 8:18 amDag Martien,
Wat prachtig geschreven en ook zo treffend! Je slaat de spijker op de kop voor wat betreft de band met je moeder!
Daarnaast kijk uit naar je volgende nieuwsbrief.
Liefs Katja
Martien zegt
5 september 2017 op 11:10 amDank je wel voor je lieve reactie.