Stel dat je op de achtendertigste te horen krijgt dat de man van wie je dacht dat hij je vader was, je vader niet blijkt te zijn. Wat doet dat met je? Ik merk dat ik me daar op geen enkele manier een voorstelling van kan maken. De Braziliaanse film Como nossos pais (Just like our parents) brengt daar weinig verandering in.
Toch gaat een groot deel van hoofdpersoon Rosa’s worsteling juist over dat thema. “Just Like Our Parents is een fijnzinnig en intrigerend familieportret van regisseur Laís Bodanzky, met een glansrol voor de charismatische Braziliaanse actrice Maria Ribeiro” lees ik op de site van Lantaren Venster. Die mening deel ik niet helemaal. Ribeiro speelt het goed, dat wel. Maar fijnzinnig zou ik de film zeker niet willen noemen. Eerder druk en chaotisch.
Als ik daar wat langer over nadenk is dat misschien wel precies de bedoeling van Bodanzky. Want zoals gezegd laat mijn inlevingsvermogen me in de steek, maar vermoedelijk zijn ‘druk’ en ‘chaotisch’ wel de woorden die het meest in de buurt komen bij wat er met je leven gebeurt als iemand zo’n geheim aan je openbaart. Dat het haar eigen moeder is die die bom laat vallen, helpt vast niet. Dan gaat alle logica en orde overboord en moet je je leven herzien.
