Update: Vrijdag 21 september bereikte mij het verdrietige nieuws dat Sjoukje Hooymaayer op woensdag 19 september is overleden. Haar kinderen waren bij haar. Ik hoop met heel mijn hart dat ze tot het laatste moment van elkaar genoten hebben.
________________________________________________________
Ineens viel het stil. Mijn laatste bericht is van januari. Tot die tijd slaagde ik er zo goed in iedere week een nieuw bericht te plaatsen. Niet alleen mijn Bloedverwantenblog viel stil, maar ik zelf ook. Ik deed veel werk de deur uit en kroop in een soort cocon. Ik kreeg bezorgde berichten. Niet nodig, vond en vind ik. Rust nodig hebben betekent niet dat het slecht gaat. Ik ben wel blij dat ik me de luxe kan permitteren die rust ook te nemen. Weet niet hoe ik me anders nu zou voelen. Ik ben wel blijven werken, maar gewoon minder. En alle andere dingen die ik altijd van mezelf moet, heb ik ook even in de kast gestopt. Ik geloof dat dat goed is, nodig is. Maar het risico is natuurlijk dat je helemaal stil valt.
Daarom ben ik zo blij met het interview dat ik mocht houden met actrice Sjoukje Hooymaayer en haar dochter voor Relevant, het blad van de NVVE. Zoals je ongetwijfeld al ergens gelezen of gezien hebt, heeft Sjoukje kanker en heeft ze besloten zich niet te laten behandelen. Een herkenbaar verhaal voor mij natuurlijk. Dochter Jessica noemde zichzelf een echte pitbull als het om haar moeder gaat en haar moeder ziet ze als de leeuwin van de familie. Zelfs die exacte woorden gebruikte ik ruim een jaar geleden. Zo uniek zijn we dus niet als mens. Of kwamen juist deze mensen niet bij toeval op mijn pad? Ik weet het werkelijk niet. Maar ik weet dat ik dankbaar ben dat ik naar hun verhaal mocht luisteren en dat ik het op mocht schrijven om het te kunnen delen met veel mensen.
Het voelt of er weer iets in beweging is gezet. Als je de dood in de ogen kijkt, besef je pas echt dat je leeft. En met dat leven moet ik iets. Ik heb immers niet alleen de luxe om mezelf rust te permitteren, maar ik heb ook de luxe de dood nog niet in de ogen te hoeven kijken. Niet rechtstreeks in ieder geval. Welke kant ik op ga bewegen weet ik nog niet. Blijf ik hetzelfde doen, sla ik een andere weg in? Geen idee. Maar ik voel beweging. Heel voorzichtig. En dat voelt goed.
Lees het verhaal van Sjoukje en haar dochter in de Relevant.
Op bladzijde 12 en 22 zijn nog twee verhalen van mijn hand te vinden. Maar het hele blad staat vol prachtige en aangrijpende verhalen.
